Ég hef ekki skrifað lengi, ég ætlaði alltaf að koma með LA blogg, en ég hef ákveðið að sleppa því einnig því skemmtilegustu hlutirnir sem gerðust eru no no að segja frá. Þetta var þó geðveik ferð, hittum ótrúlega mikið af flottu fólki, gerðum ótrúlega mikið af skemmtilegum hlutum og fengum að upplifa ótrúlega mikið ótrúlegum hlutum. Hógværð mín kemur mér þó að óvart þar sem ég hef aldrei verið það, ég hef alltaf verið frekar “ÉGVERÐAÐSEGJAFRÁÖLLU” og hef svosem alltaf verið, ég er alltaf að fá þroskamerki framan í mig, ég er alltaf að átta mig á því að ég sé að þroskast, skiptar tilfinningar hvað það varðar því ég nenni varla að vera fullorðinn. Mér finnst það lúmskt ógnvekjandi, nú þarf maður virkilega að spurja sig hvað maður ætlar að gera. Jafnaldrar mínar að útskrifast, og spyrja sig hvaða major þau ætla að gera í háskólanum, já, frekar creepy. En ókei fokkit, svo lengi sem maður er ungur í anda ekki satt?
Hver sá Sex and the city tvö? Djöfulsins vonbrigðu voru þeir sálmar, seriously. Allir að missa legvatnið yfir henni áður en hún byrjaði – og meira segja ég, en ég labbaði svo út með asnalegan silfurpoka úr frumsýningunni með tilgangslausum glaðningum og mér fannst ég ekki hafa verið að horfa á Sex and the city, ég held að main vonbrigðin var skortur af alvarleika, því um það eru þættirnir, þetta er allt þú veist, hvað skal the single gal do og allt það, um vandamál, allskonar vangaveltur og ýkt skemmtilegar spurningar sem eru í gangi, en vá, þetta var bara komið útí rugl, handritshöfundar voru virkilega að kúka þarna þykir mér. Helling er gerðist faktíst, en það var ekkert í kringum það, þessi týndi vegabréfinu – það fannst. Einhver stupid arabi valdi og sá um klikkaða og mest áberandi stíliseringuna, æj það eru þessar pælingar. Týpísk hreyfing þar sem einhver kíkir, og fyrst kemur neðst og svo kemur annar haus fyrir ofan, og annar fyrir ofan hann etc. Ég kaupi það ekki, Sex and the city 2 var crap. Ég hafði meira gaman af The last song þar sem Miley Cyrus sýnir eeeinstaklega lélegan leik og hundleiðinlega munnsvipi. EN .. myndin Remember me – starring Robert Pattison (omm nomm) er afturá móti snarsturluð og ég held að mér sé óhætt að segja það að þetta er núverandi uppáhalds myndin mín. Ég veit að ég lít út eins og “TEAM ROBERT/EDWARD” – en það er alls ekki málið. Þetta er fáranlegur leikur og fááááranleg mynd! Ég var endalaust heillaður, plottið er ekkert e-ð mest spennandi í öllum heiminum, en ég féll alveg inní myndina. Ég féll inní hans karakter og hann sýndi svo ógeðslega óljósan sársauka í sér og bara, vá, by far uppáhalds myndin mín og hreinlega get ekki beðið eftir að geta horft á hana aftur og mæli eindregið með henni.
Annars átti ég alveg ótrúlega góðar samræður í gær, um sambönd, og fólk í samböndum. Eins og það er náttúrulega bara gefið mál að sambönd í dag eru allt annar handleggur og þau voru á vissan hátt. Ég las það einhversstaðar að framhjáhaldartíðnin er búinn að hækka um fáranlega prósentu samkvæmt einhverri könnun sem var gerð í alveg fáranlegu magni af löndum og ísland var einmitt í þeirri könnun. Þetta var langt spjall og ég varð reiður, ég varð glaður, vonsvikinn og bjartsýnn í gegnum þetta spjall okkar. En fyrst og fremst fór ég sjálfur bara að hugsa um mig, hvað ég hef kannski gert rangt hvað svona varðar og í hverju ég hef lent og af hverju ég þarf að læra af. Ég persónulega mundi aldrei halda framhjá, ef þú ert ekki í sambandi nema með hálfum huga eða svo, þá þarftu seint að vera í þessu sambandi, því þá eru jú líkurnar meiri en þú potar í annan einstakling. Sambönd eru farin að verða leiðinleg, ég er að leita af meira, ég fann sem betur fer. Eins staðan er núna hef ég ekki einu sinni litið í kringum, því ég veit að enginn mun hafa tærnar þar sem minn hefur hælann – allavega ekki eins og staðan er núna :)
En jú, sambönd, ást, skot, losti, þráhyggja, desperation er allt mjög athyglisvert subject fyrir mig. Mér finnst bara ótrúlegt eins og kom fram í samræðunum í gær t.d. framhjáhöld innan hommasenunar (ég er að tala um hana núna, ég er fullkomnlega meðvitaður um það að þannig er það líka í þeirri gagnkynhneigðu – sem ég t.d. tilheyri ekki). Mér fannst það hlægjilegt og að telja upp þau endalausu framhjáhöld sem maður hefur verið vitni af, sagt manni í trúnaði eða einfaldlega fengið að vita það hjá öðrum. Hverjir eru að sofa hjá hverjum eftir að hafa verið í sleik á Barböru blalala .. mér þykir það alveg ótrúlegt. Því þetta er svo miiikið magn í litlum heimi eða litlu “samfélagi”. Ég get óhræddur sagt það að ég er guðfeginn að tilheyra því ekki, eða stunda ekki barbara og einfaldlega bara vera ekki inní eða vera vitni af þessari gay senu íslands á neinn hátt. Mér þykir hún ekki heillandi.
En nú er kannski komið gott, ákvað að bara að dempa inn smá orðum. En myndablogg og “égaðveraduglegariaðposta” er á næstunni!! Ætla vera duglegur, ég hef voða gaman af þessu.
Vona að allir eru goodshit, friður.
No comments:
Post a Comment